کوچیک تر که بودم اگه تو مدرسه ی جایزه می خواستن بدن و حق انتخاب داشتم حتما اون بسته ای رو انتخاب می کردم که بزرگتر بود . و گاهی وقتا می دیدم که ای دل غافل رو دست خوردم . و اون کادو کوچک تره بهتر بوده .
به نظرم همه همین طوری ایم که همیشه دنبال بهترین باشیم . هیچ وقت نه به کم راضی می شیم و نه به خوب . بلکه همش بیشترین و بهترین رُ می خواییم . البته که این خصلت می تونه خوب باشه و میتونه هم بد . می تونه راه کمال رُ برای ادم باز کنه و می تونه تبدیل به ی طمع بشه . ظاهرش اینه که اگر تو امور مادی باشه خوب نیست و همون طمعه که باعث خواری ادم می شه و اگر تو امور معنوی باشه موجب رشد و کمال ادم میشه .
اما به نظرم تو امور مادی هم می تونه خوب باشه به شرطی که ادم به اون چیزی که می خواد دلبسته و وابسته نشه . وگرنه خدا که نعمتاش رو خلق کرده برای من و شما . اما اغلب اوقات ما زیاده خواهی مون باعث می شه که خدا رو هم فراموش کنیم چه به عنوان ولی نعمت و چه به عنوان خدا .
اما از این بدتر وقتیه که ما فکر کنیم که داریم بهترین رو انتخاب می کنیم اما بعد متوجه شیم که خوب هم نبوده چه برسه به بهترین . این جاست که شبیه قوم یهود می شیم . ومخاطب این حرف خدا « اتستبدلون الذی هو ادنی بالذی هو خیر »